Auteur: Claudia

Nou hier dus! De meubels zijn typisch Amerikaans en tot onze opluchting niet inbegrepen. Omdat het huis half in een heuvel gebouwd is, is de indeling net even anders. Hieronder een kleine tour:

 

Dit is de voorzijde van het huis met de voordeur onder het luifeltje. Het uitstekende raam wat je rechts daarvan ziet is de keuken. Nog verder rechts is de garage met een ondiepe parkeerplek (plek voor de fietsen) en een volledige plek. Helemaal links (net niet op de foto) is een lange trap naar beneden naar de achtertuin.

 

Recht boven de ingang zit een klein torentje met allemaal ramen. Er is een ingebouwd zitje waar je volgens mij heerlijk kan zitten lezen. Dit torentje wordt het kantoor.

 

 

 

Dit is de hal waar je binnenkomt. Vanaf de voorkant is dit niveau 0. De trap naar boven gaat naar het torentje.

 

 

Vanuit de hal loop je door de woonkamer in. Hier is een gas open haard. Helemaal rechts zie je de deur waar achter de trap zit die naar de slaapkamer boven de garage gaat. Deze meubels staan er gelukkig niet meer.

 

 

Om het hoekje zit de keuken. Die is voor Amerikaanse begrippen niet heel groot maar voor ons uitstekend en alle apparatuur is aanwezig. Op de foto ziet het hout er heel mooi uit maar in het echt is het wel een beetje versleten en van waaibomenhout.

 

 

Op dezelfde verdieping als de woonkamer is ook de ouder slaapkamer. Deze heeft een eigen badkamer en inloopkast! De openslaande deuren gaan naar het balkon dat ook aan de woonkamer grenst (achter de bank).

 

 

De kamer boven de garage was in gebruik als speelkamer maar zal waarschijnlijk de slaapkamer van Tijs worden. Ik moet alleen nog kijken hoe we iets van gordijnen bij die leuke boograampjes gaan doen.

 

 

Als je een verdieping lager gaat, naar -1 dus, kom je in een tweede woonkamer. Deze is iets kleiner en zal waarschijnlijk film/speelkamer worden. Achter de bar die je ziet is een kast met de wasmachine en droger en nog een kast voor de wasmanden etc..

 

Op  verdieping-1 zijn ook twee slaapkamers en een badkamer. Deze liggen recht onder de ouder slaapkamer. Hier zullen Noor en Kris gaan slapen.

 

 

 

 

 

 

 

Als je nog een trap af gaat, kom je op verdieping -2. Hier is een grote logeerkamer met een eigen  inloopkast en badkamer. Ook is er in de hal een deur naar de tuin.

 

 

 

Dit is de achterkant van het huis. De bovenste verdieping is vanaf de voorkant dus verdieping 0. De twee garagedeuren die je hier helemaal beneden ziet, zijn van de oude garage. Nu is deze ruimte niet meer bereikbaar met een auto want ze hebben de oprit weggehaald. Vooralsnog hebben de kinderen wilde plannen met deze grote kale ruimte. Denk hierbij aan een klimmuur, monkeybars, ringen en een tafeltennistafel. We zullen het zien!

 

De tuin bestaat uit een licht hellend grasveld en daarna een heel schuin stuk grasachtig terrein. Recht voor de garagedeuren zijn drie bedden aangelegd waar je volgens mij uitstekend een moestuin van kunt maken! Misschien dat ik mij hier dus aan ga wagen. Ik moet tenslotte toch wat met al die vrije tijd.

Zondag  27 november was het dan zo ver, ik heb mijn eerste voet op Amerikaanse bodem gezet en de stad gezien die we de komende 3 jaar thuis gaan noemen.De eerste dag was wel even een cultuurshock. Natuurlijk is Amerika een westers land maar toch voelde het heel anders.  Ik kan er niet mijn vinger op leggen wat het precies is, het waren vooral een heleboel kleine dingetjes. Als ik voor mijzelf een beter beeld heb, zal ik hier eens een blog over schrijven.

In die paar dagen daar hebben we een hoop dingen geregeld zoals een bankrekening, het aanvragen van een social security number voor Jan (de kinderen en ik mogen er geen omdat we niet mogen werken), telefoonnummers en vooral…. Een huis!

Thuis hadden we al een waslijst van huizen gemaakt die mogelijk interessant konden zijn. Een belangrijk punt daarbij is de school voor de kinderen. De school waar je kind naartoe mag (moet) is gekoppeld aan je adres. Zie je dus een geweldig huis maar scoort de school slecht dan wil je daar toch niet wonen.De huizen in de wijken met goede scholen zijn daarom erg gewild en de huur is er een stuk hoger. Wikken en wegen dus!

Jan kende de omgeving al aardig van eerdere bezoeken aan Seattle. Ik nog niet en maandag ben ik daarom met een makelaar door verschillende buurten gereden om te kijken welke omgeving mij het meest aansprak. De makelaar had voor mijn gevoel niet heel veel toegevoegde waarde maar hij was een goede taxi die wel een goede route had uitgestippeld. We zijn door de wijk Magnolia, het eiland Mercer Island, de dorpen Kirkland, Bellevue en New Castle gereden. Aan het eind van de dag zijn Jan en ik door onze waslijst met huizen gegaan en hebben aan de makelaar doorgegeven welke wij wilden bezichtigen.

Dinsdag was de dag van de tegenstellingen. In de ochtend heb ik door wat grote winkels zoals Macy’s en Bed, Bath & Beyond gestruind. Ik kan je vertellen, de spullen zijn daar zeker niet goedkoper dan in Nederland! ’s Middags zijn Jan en ik het social service number gaan aanvragen.Dat is een ervaring op zich… eerst moet je door een beveiligingcheck die niet misstaat op het vliegveld om het pand in te komen. Denk aan spullen door de röntgen, metaaldetector en schoenen uit. Daarna op de tigtigste verdieping 3 (ja DRIE) uur wachten tot je aan de beurt bent in een grote wachtkamer vol met niet de meest fris ruikende mede-wachtenden. Dit alles werd goed in de gaten gehouden door twee niet onaardige bewakers die met goedbedoelde grapjes en waarschuwingen probeerden de sfeer luchtig te houden.

Woensdag was de dag van de grote huizentour. We hebben in 5 uur wel acht huizen bezocht. Aan het eind van de dag tolde het aardig! Sommige huizen vielen meteen af door kamer te kort, ligging of gewoon lelijk. Uiteindelijk bleven er drie opties open die allemaal wel één stevig minpunt hadden. Het ene huis was erg donker, het andere huis in een stille uitgestorven nieuwbouwwijk en het laatste lang woon-werk verkeer voor Jan.

We waren dus nergens onverdeeld enthousiast over. Gelukkig hadden we nog één huis te bezichtigen op donderdag en dat is hem ook geworden. 

Toen we gingen kijken waren de vorige huurders net vertrokken en het huis was nog niet schoon (zeg maar gewoon vies). We zijn na de bezichtiging naar de school (met heel goede score) gelopen waar de kinderen straks naar toe gaan en dat was goed te doen. Tel daarbij een korte reistijd voor Jan en een rustige gevarieerde wijk op en we waren overstag. Het is misschien niet het allermooiste huis wat we hebben gezien maar de randvoorwaarden zijn wel het best!

 

Begin oktober had ik een plan, of beter gezegd een planning, in mijn hoofd. Hoe haalbaar dat daadwerkelijk was moesten we nog zien maar voorlopig klampte ik mij er angstvallig aan vast. Want zonder plan had ik het gevoel maar een beetje rond te dobberen en dan komen we nooit aan de overkant van de grote plas!

Helaas is door het gedoe met krijgen van een  afspraak op het consulaat de rek er wel een beetje uit maar nu loopt het weer volgens plan! Voor de liefhebbers hier een grove tijdslijn:

• 14 november: Afspraak consulaat (CHECK visum binnen)
• Een weekje huizenzoektocht in Seattle (CHECK huis gekozen en contract bijna rond)
• 13 december: Verhuizing naar het Eekhoornnest met alles wat we in koffers zelf mee kunnen nemen
• 14, 15 of 16 december: verhuizer laden al het overige in een grote zeecontainer
• Tussen nu en 20 december alle spullen die niet mee gaan kwijt raken (iemand nog een BBQ?)
• Rond 20 december huis opleveren
• 21 december het afscheidsfeestje van de kinderen
• Uitpuffen en kerst vieren
• 27 december het afscheidsfeestje, 12,5 jaar huwelijksfeestje en 40e verjaardag Jan (je kan  het maar gevierd hebben!)
• 29 december vliegen!!!!!

In de volgende blog meer over mijn weekje in Seattle en de huizenjacht.

Phew….! 21 oktober kregen wij het bericht van de advocaat dat de visum-aanvraag goedgekeurd was. Alles wat we nu nog moesten doen was even bij het consulaat langs voor een interview en het afgeven van de paspoorten. Nou dat ‘even’ hebben we geweten! Na het weer invullen van tig formulieren en het betalen van een stevige som geld kregen we toegang tot de digitale portal om een afspraak te maken. Enig puntje, er waren geen afspraakmomenten beschikbaar.

Nu eindelijk drie weken later, na eindeloos bellen met de helpdesk, in en uitvoeren van de gegevens etc. hebben we een afspraak. Maandagmiddag 14 november om 14:00 uur worden wij in Amsterdam verwacht met alle documentatie, paspoorten en pasfoto’s. Als het goed is, is dit slechts een formaliteit en zolang wij niet ineens gekke dingen gaan zeggen zou het goed moeten komen. Toch vind ik het stiekem een beetje spannend. Wil iedereen even voor ons duimen?

Tja… Wij gaan verhuizen. En niet naar Baarn of Amersfoort…. Maar naar Amerika! Om precies te zijn naar Seattle of omgeving. Dit komt natuurlijk niet zo maar langs waaien. Jan heeft al vaker een aanbod gekregen om in het buitenland te gaan werken dus wij hebben het er al vaker over gehad. Tot nu toe was er altijd wel iets wat ons tegenhield, de baan was niet leuk genoeg, het land niet aantrekkelijk (geen bloedhitte of hoofddoek voor mij) een koophuis of andere obstakels waar we niet overheen wilden.
Maar deze keer klopte alle voorwaarden! Leuke uitdagende baan, westers land met schitterende natuur en geen koophuis meer. Ook zijn de kids oud genoeg om te bevatten wat er gaat gebeuren maar jong genoeg om er nog flexibel mee om te gaan, ten minste dat hopen we.
Dit klinkt natuurlijk allemaal heel leuk rationeel, maar het blijft toch een keuze die je vooral met je gevoel maakt. Want naast dat je voor iets nieuws kiest laten we ook een hoop achter…. Na veel slapeloze nachten waarin je samen alle mogelijke scenario’s doorspreekt, hebben we ervoor gekozen om er gewoon voor te gaan!