Zondag 27 november was het dan zo ver, ik heb mijn eerste voet op Amerikaanse bodem gezet en de stad gezien die we de komende 3 jaar thuis gaan noemen.De eerste dag was wel even een cultuurshock. Natuurlijk is Amerika een westers land maar toch voelde het heel anders. Ik kan er niet mijn vinger op leggen wat het precies is, het waren vooral een heleboel kleine dingetjes. Als ik voor mijzelf een beter beeld heb, zal ik hier eens een blog over schrijven.
In die paar dagen daar hebben we een hoop dingen geregeld zoals een bankrekening, het aanvragen van een social security number voor Jan (de kinderen en ik mogen er geen omdat we niet mogen werken), telefoonnummers en vooral…. Een huis!
Thuis hadden we al een waslijst van huizen gemaakt die mogelijk interessant konden zijn. Een belangrijk punt daarbij is de school voor de kinderen. De school waar je kind naartoe mag (moet) is gekoppeld aan je adres. Zie je dus een geweldig huis maar scoort de school slecht dan wil je daar toch niet wonen.De huizen in de wijken met goede scholen zijn daarom erg gewild en de huur is er een stuk hoger. Wikken en wegen dus!
Jan kende de omgeving al aardig van eerdere bezoeken aan Seattle. Ik nog niet en maandag ben ik daarom met een makelaar door verschillende buurten gereden om te kijken welke omgeving mij het meest aansprak. De makelaar had voor mijn gevoel niet heel veel toegevoegde waarde maar hij was een goede taxi die wel een goede route had uitgestippeld. We zijn door de wijk Magnolia, het eiland Mercer Island, de dorpen Kirkland, Bellevue en New Castle gereden. Aan het eind van de dag zijn Jan en ik door onze waslijst met huizen gegaan en hebben aan de makelaar doorgegeven welke wij wilden bezichtigen.
Dinsdag was de dag van de tegenstellingen. In de ochtend heb ik door wat grote winkels zoals Macy’s en Bed, Bath & Beyond gestruind. Ik kan je vertellen, de spullen zijn daar zeker niet goedkoper dan in Nederland! ’s Middags zijn Jan en ik het social service number gaan aanvragen.Dat is een ervaring op zich… eerst moet je door een beveiligingcheck die niet misstaat op het vliegveld om het pand in te komen. Denk aan spullen door de röntgen, metaaldetector en schoenen uit. Daarna op de tigtigste verdieping 3 (ja DRIE) uur wachten tot je aan de beurt bent in een grote wachtkamer vol met niet de meest fris ruikende mede-wachtenden. Dit alles werd goed in de gaten gehouden door twee niet onaardige bewakers die met goedbedoelde grapjes en waarschuwingen probeerden de sfeer luchtig te houden.
Woensdag was de dag van de grote huizentour. We hebben in 5 uur wel acht huizen bezocht. Aan het eind van de dag tolde het aardig! Sommige huizen vielen meteen af door kamer te kort, ligging of gewoon lelijk. Uiteindelijk bleven er drie opties open die allemaal wel één stevig minpunt hadden. Het ene huis was erg donker, het andere huis in een stille uitgestorven nieuwbouwwijk en het laatste lang woon-werk verkeer voor Jan.
We waren dus nergens onverdeeld enthousiast over. Gelukkig hadden we nog één huis te bezichtigen op donderdag en dat is hem ook geworden. 
Toen we gingen kijken waren de vorige huurders net vertrokken en het huis was nog niet schoon (zeg maar gewoon vies). We zijn na de bezichtiging naar de school (met heel goede score) gelopen waar de kinderen straks naar toe gaan en dat was goed te doen. Tel daarbij een korte reistijd voor Jan en een rustige gevarieerde wijk op en we waren overstag. Het is misschien niet het allermooiste huis wat we hebben gezien maar de randvoorwaarden zijn wel het best!
Is de foto ook het huis dat het gaat worden? Da’s een kast van een huis…. gaaf hoor! En spannend allemaal
Dat is inderdaad de voorkant van het huis. Ik zal binnenkort wat meer foto’s plaatsen want het is echt een huis met een niet alledaagse indeling (zelfs voor Amerikaanse begrippen).